Breaking News

آیا باید پس از استفاده از خمیر دندانهای حاوی فلوراید دهان را شستشو داد و یا فقط محتویات دهان را بدون شستشو تخلیه کرد؟

نویسنده: Sharif Islam

دکتر Frederick McKay، در اوایل قرن گذشته در کلرادو اسپرینگز، یک مطب دندانپزشکی را راه اندازی کرد و خیلی زود به این نتیجه رسید که نیاز به درمان دندانپزشکی در بین افرادی با دندانهایی به رنگ قهوه ای در میان جمعیت محلی به طور نامتناسبی کم است. مطمئناً دندان ها قهوه ای، ناخوشایند بودند، اما دندانپزشکی زیبایی در آن زمان بسیار نوپا بود و راه حلی برای رفع این مشکل در قرن پیش وجود نداشت.

او در مورد علت تغییر رنگ دندانهای این افراد و این که به چه دلیل در مقابل پوسیدگی بشدت مقاوم هستند، تحقیق کرد. سرانجام با کمک دکتر GV Black، پدربزرگ دندانپزشکی مدرن، کشف کرد که فلوراید موجود در منابع آب آشامیدنی آن منطقه باعث تغییر رنگ بافت دندانها و مقاومت نسبی آنها در برابر اسید شده است.

ادامه ی تحقیقات نشان داد که میزان پوسیدگی در هر سنی در دندانهای افرادی که در اطراف منابع آب فلوئور دار با سطح مطلوب 1ppm ، زندگی می کنند، کمتر است و این افراد ترمیمهای دندانی کمتری دارند.

امروزه به بسیاری از منابع آب آشامیدنی در سراسر جهان فلوراید افزوده می شود و فلوراید حتی در چای و سایر محصولاتی که در آب می رویند، وجود دارد.

فلوراید در خمیر دندان

با گذشت بیش از یک قرن، همه ی ما اطمینان یافته ایم که خمیر دندان های ما با حدود 1400 ppm فلوراید، به محافظت از دندان ها در برابر آفت انحلال اسیدی کمک می کنند.

در مقادیر مختلف، فلوراید هم گزینه مرسوم و هم هسته ای برای پیشگیری و درمان پوسیدگی اولیه است، زیرا یون فلورین بجای گروه هیدروکسیل در ساختار بلوری آپاتیت در ماده ی سخت دندان قرار می گیرد و به این ترتیب دندان کمتر در اسید حل می شود.

در حال حاضر، دندانپزشکان در موارد خاص، خمیر دندان هایی با حداکثر 5،400ppm  فلوراید را تجویز می کنند. فلوراید حتی دارای خواص باکتریواستاتیک است.

Sharif Islam می گوید: من به خاطر می آورم که توصیه ی استاندارد این بود که به جای شستشو، بعد از مسواک زدن فقط محتویات دهان را بیرون بریزید. منطق پشت این کار این بود که مقداری از خمیر دندان حاوی فلوراید می تواند به عنوان یک کرم موضعی در دهان باقی بمانند. بنابراین، حفاظت بیشتری را ارائه دهد. درست مانند یک نیروی گارد ملی که از مقابله با تهاجم اسیدی و بازسازی مینای دندان حمایت می کند و بنظر می رسد که شستشو اطمینان از این محافظت را کاهش می دهد، و کارآمدی آن را به شدت کاهش می دهد. بر خلاف توصیه ای که در بالا آمده است، واقعیت چیز دیگری است.

پتانسیل فلوئوروز

باقی ماندن خمیر دندان حاوی فلوراید با غلظت بالا در دهان برای من چندان منطقی نیست. هر چیزی که در دهان باقی بماند، حتی در مقادیر کم نیز امکان بلعیده شدن دارد.

هنگامی که 8ppm  فلوراید موجود در یک منبع آب آشامیدنی می تواند باعث ایجاد لکه بر روی دندان شود، چه منطقی وجود دارد که خمیر دندان حاوی فلوراید تا 5400ppm  ، در دهان باقی بماند؟

اگر کودکان به طور تصادفی خمیر دندانهای حاوی فلوراید را ببلعند، توصیه می شود که فوراً یک لیوان شیر به آنها داده شود. ما می دانیم که کلسیم موجود در شیر به فلوراید متصل شده و آن را برای بدن بی ضرر می کند.

اما ظاهراً کاملاً قابل قبول است که همان خمیر دندان به مقدار کم در دهان باقی بماند. اگر نه همه ی آن بلکه مقداری از آن، به هر حال توسط فرد خورده خواهد شد. علاوه بر این، مواد شوینده ی موجود در بیشتر خمیردندان ها، مانند سدیم لورت سولفات نیز بهمراه آن خورده می شوند.

عادات مدرن

جدا از سایر عواقب خوردن ماده ی خطرناکی مانند فلورین که در جدول تناوبی دقیقاً بالاتر از کلر- به عنوان سلاح شیمیایی محبوب- قرار دارد، دندانهای دائمی بدون شک برخی از علائم فلوئوروز را نشان می دهند. البته این دندان ها در برابر پوسیدگی مقاومت بیشتری دارند. اما لزوماً از نظر ساختاری قویتر نیستند و در واقع ممکن است بیمار را نسبت به شکل ظاهری خود حساس تر کنند.

درمانهایی که برای سفید کردن دندان انجام می شود می تواند ظاهر فلوئوروز را تا حدی پنهان کند، اما از بین بردن آن دشوار است بویژه در دندان های محکم تر.

ما به راحتی می توانیم استدلال کنیم که استفاده از خمیر دندان حاوی 1400 ppm  فلوراید دو بار در روز، از دندان های ما بشدت محافظت می کند. اما باقی ماندن مقداری از خمیر دندان در دهان که مطمئنا مقداری از آن بلعیده شده و وارد بدن می شود و رسیدن آن به بقیه اعضای بدن، مطمئناً غیرضروری است و ممکن است سلامتی ما را به خطر بیندازد.

حتی با شستشو برخی از بقایای فلوراید در دهان باقی می ماند. از آنجایی که اکثر مردم به طور معمول بعد از مسواک شبانه ی خود غذا نمی خورند، دقیقاً خطر قریب الوقوعی که به این همه محافظت توسط فلوراید نیاز دارد، چیست؟

رژیم و پوسیدگی دندان

به همه ی ما تلقین شده است که باور کنیم فلوراید نوعی دارو برای محافظت از دندانهای ما است. اما همانطور که قبلاً گفتم، این فقط باعث می شود که دندانهای ما کمی کمتر از آنچه که در گذشته رخ می داد، در اسید حل شوند.

کلرادو یک ایالت زیبا است که از کوههای راکی ​​تشکیل شده و غرق در دره های عمیق شده است و هیچ کمبودی از غذاهای شیرین برای ساکنان آن وجود ندارد.

اما ساکنان کلرادو اسپرینگز در اوایل قرن گذشته، احتمالا به این میزان قند تصفیه شده و نوشیدنی های اسیدی که فرزندان آنها امروزه مصرف می کنند، دسترسی نداشتند. اگر فلوراید را کنار بگذاریم، ممکن است عدم استفاده ی مکرر و زیاد از این مواد غذایی، عامل کاهش پوسیدگی در این جمعیت باشد.

در واقع در بسیاری از کشورهای در حال توسعه، با وجود عدم دسترسی به فلوراید، کودکان لبخندهای بسیار زیبایی دارند، آنچه در اختیار آنها نیست، یک رژیم غذایی مملو از شکر تصفیه شده و نوشیدنیهای اسیدی معمول در کشورهای صنعتی است. البته، ژنتیک و استعداد ذاتی در پوسیدگی نقش دارند.

اما به نظر می رسد جامعه ی دندانپزشکی (از جمله رسانه های دندانپزشکی) ترجیح می دهد زمان کمتری را برای آموزش بیماران در مورد دلایل اصلی پوسیدگی و فرسایش دندان ها صرف کند و زمان بیشتری را به معرفی محصولات برای درمان آنها اختصاص دهد.

دهان خود را پس از مسواک زدن با خمیر دندان شستشو دهید

فلوراید سلاحی ارزشمند در پیشگیری از پوسیدگی دندان است. هیچ کس در این مورد اختلاف نظر ندارد (به استثنای لابی ضد فلوراید).

من طرفدار این هستم که مردم روزانه دو بار از خمیر دندانهای حاوی فلوراید استفاده کنند و حتی با آن مانند پماد روی سطح ریشه ی در معرض و دندانهای حساس خود قرار دهند و ابزارهای بین دندانی را به خمیر دندان حاوی فلوراید آغشته کرده و استفاده کنند. اما فایده ی اضافه ای را در عدم شستشوی دهان پس از مسواک زدن با خمیر دندان حاوی فلوراید نمی بینم بجز آسیب احتمالی ناشی از بلعیدن آن.

شاید تفکر در این مورد، هر یک از بیماران را ترغیب کند تا درباره غذاهایی که احتمال پوسیدگی دندان را افزایش می دهند، بیشتر اطلاعات کسب کنند، نه برای جبران مصرف چنین غذاهایی فقط به محصولات حاوی فلوراید متکی باشند.

منبع: