Breaking News

استفاده از عوامل ضد ویروسی، می تواند انتشار ویروس از جرم گیرهای اولتراسونیک را کاهش دهد

23 فوریه 2021 – بر اساس مطالعه ی منتشر شده در سرورbioRxiv ، استفاده از یک عامل ضد ویروسی بالینی همراه با جرم گیر اولتراسونیک ممکن است انتشار ویروس ها- مانند  SARS-CoV-2 – که با تولید آئروسلها در طی جرم گیری می توانند در محیط پخش شوند، را کاهش دهد.

نویسندگان نتیجه گیری کردند که افزودن سدیم هیپوکلریت یا آب الکترولیز شده به جرم گیرهای فراصوت ممکن است از پخش شدن قطرات حاوی ویروس در محیط اطراف جلوگیری کند. آنها بر این باورند که مطالعه ی آنها می تواند اولین مطالعه برای ارزیابی پروسیجرهای انتقال دهنده ی ویروس در دندانپزشکی با ویروس زنده باشد. با این حال، آنها همچنین هشدار دادند که نتایج تحقیقات ما باید داوری علمی و تأیید گردد بهمین دلیل در حال حاضر نباید از آنها در پروسیجرهای بالینی استفاده شود.

محققان به سرپرستی پرفسور Aleš Fidler، از بخش اندودنتیکس، و دندانپزشکی ترمیمی در دانشگاه Ljubljana در اسلوونی، نوشتند: می توان با جایگزین نمودن محلول نمکی ساده با یک عامل ضد ویروس که قبلا به عنوان دهان شویه برای مراقبت از دهان در منزل آزمایش شده است، از انتقال قطرات حاوی ویروس جلوگیری کرد.

تیم های دندانپزشکی مجبور شده اند اقدامات زیادی را برای جلوگیری از شیوع COVID-19 در پروسیجرهای خود انجام دهند: آنها تعداد محدودی بیمار را معاینه و درمان می کنند، بهمین دلیل بسیاری از درمانها به تاخیر افتاده است، برخی بیماران را قبل از پروسیجر آزمایش می کنند و از دریل ها و جرم گیرهای آئروسل ساز بطور محدود استفاده می کنند. یافتن راه های جدید برای کنترل گسترش و انتشار ویروس می تواند پروسیجرهای آنها را به حالت عادی برگرداند.

در مطالعه ی حاضر، محققان تصمیم گرفتند که هنگام استفاده از دستگاه جرم گیر اولتراسونیک، انتشار ویروس ها را ارزیابی کنند. برای این کار، آنها از ویروس غیر انسانی تورم سرخرگی اسب (EAV) استفاده کردند که از نظر ساختار و ژنوم شبیه SARS-CoV-2 است و از طریق آئروسل های تنفسی منتقل می شود تاکنون ضرری از این ویروس برای انسان شناخته نشده است. همچنین، آنها بررسی کردند که آیا جایگزینی خنک کننده با یک ماده ضد ویروسی می تواند از گسترش ویروس جلوگیری کند.

انتقال قطرات با استفاده کشت سلولی 48 ساعته از لاین های سلولی تک لایه RK13 ، که نماینده ی سلولهای اپیتلیال کلیه، در صفحات چاهک دار مستقر در فاصله 30 سانتی متری تا 55 سانتی متری، ارزیابی شد. نویسندگان نوشتند:  برای ارزیابی فعالیت ضد ویروسی هیپوکلریت سدیم 25/0٪ یا آب الکترولیز شده در برابر خنک کننده نمکی که به طور معمول در جرم گیرها استفاده می شود، از یک تست سوسپانسیون استفاده شد.

دوز عفونی در هر میلی لیتر بافت کشت شده پس از پنج ثانیه هنگامی که از هیپوکلریت سدیم 0.25٪ و آب الکترولیز شده به عنوان ماده خنک کننده استفاده شد، زیر حد تشخیص بود.

هنگام استفاده از آب الکترولیز شده، هیچ اثر سیتوپاتیکی یافت نشد، به عبارت دیگر هیچ تغییرات ساختاری به دلیل حمله ویروس به سلولهای میزبان رخ نداد. علاوه بر این، هیچ سمیت سلولی، که نشان دهنده توانایی ویروس در از بین بردن سلول های زنده باشد، ایجاد نگردید. با هیپوکلریت سدیم0.25٪ ، هیچ اثر سیتوپاتیکی مشاهده نشد. با این حال، سمیت سلولی تا 35 سانتی متری از محل کار مشهود بود. به گفته نویسندگان، هنگام استفاده از مایع خنک کننده ی نمکی، اثر سیتوپاتیک در سلول ها تا فاصله 45 سانتی متری مشاهده می شود.

این مطالعه ی مقدماتی دارای محدودیت هایی بود. به عنوان مثال، ترکیب ویروس تورم شریانی اسب و رده های سلولی RK13 ، دقیقاً منعکس کننده شرایط بالینی در حضور SARS-CoV-2 و سلولهای اپیتلیال تنفسی نیستند.

محققان نتیجه گیری کردند: اگرچه شواهد اولیه نشان می دهد که آب الکترولیز شده ممکن است یک ابزار ضد ویروسی موثر در طی همه گیری باشد، اما تحقیقات بعدی باید بر روی سایر پروسیجرهای تولید کننده ی آئروسل، سایر عوامل و آزمایش باSARS-CoV-2 ، قبل از استفاده ی بالینی، متمرکز باشد.

آنها نوشتند: “با این وجود، اصول پیشنهادی برای کاهش انتشار ویروس امیدوار کننده است و به ارزیابی بیشتری نیاز دارد.”

منبع:

https://www.drbicuspid.com/index.aspx?sec=sup&sub=infctl&pag=dis&ItemID=328121