Breaking News

تحلیل لثه چیست و درمان آن از طریق پیوند لثه چگونه انجام می شود؟

26 مارس 2021 – تحلیل لثه می تواند نتیجه ی عوامل ژنتیکی، ارتودنسی، سن، استفاده از دخانیات یا مسواک زدن شدید دندان باشد. حتی ممکن است تحلیل لثه برای افرادی که از دندان های خود به خوبی مراقبت می کنند، نیز اتفاق بیافتد. بیماری پریودنتال که در بزرگسالان در حال افزایش است، می تواند منجر به تحلیل لثه شود.

لثه ها دندان را احاطه کرده و ریشه ی دندان ها را می پوشانند. با تحلیل، لثه شروع به عقب رفتن از روی دندان می کند، و به طور بالقوه ریشه را در معرض دید قرار می دهد، در این وضعیت باکتری ها در خط لثه و زیر لثه به آسانی تجمع می یابند. از آنجایی که دندان ها و لثه ها کوچک هستند و تحلیل با گذشت زمان اتفاق می افتد، افراد معمولاً وقتی به آینه نگاه می کنند، متوجه تغییر نمی شوند.

غالباً اولین نشانه ی تحلیل و عقب رفتن لثه، حساسیت به سرما و گرما است. در صورت عدم درمان، تحلیل لثه می تواند به استخوان اطراف آسیب برساند و در موارد شدید ممکن است منجر به از دست دادن دندان شود. اگر سطح لثه ثابت نماند و با گذشت زمان تحلیل افزایش یابد، معمولاً دندانپزشک پیوند لثه را توصیه می کند.

در معمول ترین روش پیوند لثه، مقدار بسیار کمی از بافت از سقف دهان برداشته می شود و روی دندان یا استخوانی که در معرض دید قرار گرفته است، بخیه زده می شود. بیماران معمولاً ناخوشایندترین قسمت عمل را بهبودی سقف دهان می دانند- این ناراحتی را اغلب با سوزاندن سقف دهان با پیتزای داغ مقایسه می کنند – البته گزینه های دیگری برای تامین بافت دهنده وجود دارد که بیماران می توانند برای از بین بردن این ناراحتی آنها را انتخاب کنند.

این گزینه های بافتی چندین منشأ دارند: از یک انسان دیگر گرفته می شوند یا منشا حیوانی (گاو، خوک) دارند و اخیراً از پوست ماهی تهیه می شوند. علاوه بر این، یک گزینه دیگر استفاده از یک ژل بیولوژیک با منشا حیوانی است و یک روش نسبتا جدید استفاده از ژل تغلیظ شده ی پلاکت است.

پریودنتیست ها همچنان به دنبال روش های کم تهاجمی هستند تا بتوانند از ناراحتی بیمار بکاهند و نتایج قابل مقایسه ای با روش بخیه زدن سنتی نیز ارائه دهند.

اولویت بیمار معمولاً تعیین کننده ی گزینه ی درمانی است. بسته به مقدار بافت لثه از دست رفته ، ممکن است برداشتن بافت از کام دهان برای اطمینان از وجود بافت کافی برای پوشاندن ریشه ترجیح داده شود.

اما اگر بیماران در مورد ناراحتی احتمالی استفاده از بافت خود، زمان بهبودی، دلایل مذهبی نگرانی هایی دارند یا اگر فقط به گزینه های جایگزین علاقه دارند، باید با پریودنتیست خود صحبت کنند.

به احتمال زیاد، پیوند در طی بهبودی با پانسمانی شبیه به خمیر یا آدامس محافظت می شود. این نوع پانسمان برای محافظت از محل جراحی تا زمان تعیین وقت بعدی برای بررسی ترمیم و کشیدن بخیه ها طراحی شده است. در صورت استفاده از بخیه، معمولاً هفت روز پس از جراحی، بیمار ویزیت می شود و پانسمان و بخیه ها بر داشته می شوند. بیماران می توانند از کیسه یخ برای جلوگیری از تورم و داروهای ضد درد بدون نسخه برای درمان هر دردی استفاده کنند. گاهی اوقات محل برداشتن بافت با رزین پوشانده می شود تا ضمن التیام محل، از تحریک آن جلوگیری کند، این کار می تواند درد و زمان بهبودی را کاهش دهد. رزین به خودی خود حل شده یا می ریزد.

همچنین برای بیماران معمولاً دهان شویه ی ضد باکتری برای کنترل پلاک در حین بهبودی دهان تجویز می شود و از آنها خواسته می شود که از استفاده از نخ دندان، مسواک زدن شدید یا جویدن در سمتی از دهان که پیوند زده شده است، پرهیز کنند.

در ویزیت بعدی که حدود دو هفته بعد می باشد، پریودنتیست مطمئن می شود که پیوند با موفقیت به لثه متصل شده باشد. در این مرحله ممکن است بخش پیوند شده، سفید یا صورتی روشن تر از بقیه ی لثه به نظر برسد، اما با گذشت زمان و ترمیم شدن کامل آن با سایر قسمتها همرنگ می شود. پیوند شش تا هشت هفته پس از جراحی بهبود می یابد. بافت باید حدوداً شش ماه پس از جراحی کاملا بهبود یابد.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2021-03-gum-recession-grafts-remedy.html