هدف از این بررسی سیستماتیک و متاآنالیز ارزیابی نرخ عدم موفقیت کاشت ایمپلنت و ارتباط آن با تکنیک های کاشت ایمپلنت هدایت شده و با دست آزاد[1] بود.
محققان به جستجوی مطالعات منتشر شده در این زمینه در PubMed، مدلاین از طریق Ovid، پایگاه داده Cochrane و Google Scholar ، پرداختند. جستجو در سپتامبر 2020 تکمیل شد. مجموعهای از متاآنالیزها برای مقایسه ی نرخ عدم موفقیت کاشت ایمپلنت با تکنیکهای هدایتشده و دست آزاد انجام شد.
در مجموع 3387 مقاله از جستجوی الکترونیکی شناسایی شد. پس از اعمال معیارهای ورود، هشت مقاله برای ارزیابی کیفی و چهار مقاله برای سنتز کمی (متاآنالیز یا فراتحلیل) انتخاب شدند. مطالعات وارد شده دارای نسبت خطر 0.29 برای جایگذاری هدایت شده ی ایمپلنت بودند. نرخ عدم موفقیت ایمپلنت تحت تأثیر تکنیکهای مختلف جایگذاری، توسط آزمون برای تأثیر کلی نشان داده شد(Z = 3.53, P = 0.0004).
نرخ بروز عدم موفقیت کاشت ایمپلنت در جراحی هدایت شده در مقابل جراحی با دست آزاد به ترتیب 25/2 و 42/6 درصد بود.
محققان نتیجه گیری کردند که نرخ بقای ایمپلنت در هر دو روش کاشت ایمپلنت هدایت شده و با دست آزاد، بالاتر است. با این حال، نرخ عدم موفقیت ایمپلنت در گروه کاشت ایمپلنت با دست آزاد تقریباً سه برابر بیشتر بود. بر این اساس محققان یک روش کاشت ایمپلنت هدایت شده برای یک نتیجه موفقیت آمیز را توصیه کردند.
برای مطالعه ی متن کامل این مقاله به آدرس منبع مراجعه کنید.
منبع:
https://www.nature.com/articles/s41405-021-00086-1
[1] جراحی با دست آزاد که در آن یک فلپ ایجاد شده و ایمپلنت بر اساس اطلاعات تشخیصی موجود در جای مورد نظر قرار می گیرد، این روش یک روش مقرون به صرفه است که در بسیاری از موارد سودمند است. جراحی هدایت شده، که در آن استئوتومی از طریق یک راهنمای جراحی طراحی شده و چاپ شده دیجیتالی ایجاد میشود، پتانسیل بالایی از دقت و کنترل را دارد و بسته به پیچیدگی مورد و آناتومی بیمار میتواند ارزشمند باشد.