پیوند رادیکولار – استفاده از ریشه های دندانی در درمان نقص های استخوان

پیوند رادیکولار – استفاده از ریشه های دندانی در درمان نقص های استخوان

۷ نوامبر ۲۰۲۲- درمان نارسایی استخوان، یک چالش آشنا برای همه ی دندانپزشکان ایمپلنت است. چنین نقایصی می تواند قرار دادن ایمپلنت، ماندگاری طولانی مدت آن و حتی زیبایی نتیجه ی مورد انتظار را به خطر بیاندازد. به طور خلاصه، در مواردی که نقص استخوانی وجود دارد، دو نوع درمان گسترده برای ما وجود دارد. روش اول، بازسازی هدایت شده ی استخوان است که ترکیبی از یک غشاء و یک ماده زیستی(بیومتریال(، استفاده می گردد که انواع مختلفی از غشاء ها و مواد وجود دارند. در روش دوم طبق تکنیک، می‌توانیم از استخوان اتوژن به شکل بلوک یا خرد شده به عنوان یک لایه یا ساختار نگهدارنده استفاده کنیم. این تکنیک های متفاوت، بسته به مهارت و تجربه ی جراح ممکن است به چندین عمل جراحی و چندین ماه زمان برای ترمیم استخوان و سپس کاشت ایمپلنت نیاز داشته باشند.

با این حال، روش سومی برای درمان نقایص استخوانی وجود دارد که بر اساس اصل آنکیلوز و تحلیل ریشه، با پیوند زدن بلوک هایی از ریشه ی دندان های خود بیمار انجام می شود. ما از اصطلاح “گرافت رادیکولار” برای اشاره به قطعات ریشه به عنوان گرافت، استفاده خواهیم کرد. این تکنیک در ابتدا توسط تیم پروفسور فرانک شوارتز معرفی شد، که پیوند ریشه‌های دندان را در جراحی قبل از ایمپلنت در سال ۲۰۱۶، پیشنهاد کردند. در این مقاله با ارائه ی ۳ مورد از این نوع پیوند، ما در مورد دامنه ی کاربرد پیوند رادیکولار صحبت خواهیم کرد، زیرا از آنها در کار روزانه خود در جراحی دندان استفاده می کنیم و اینکه چگونه این روش در مقایسه با تکنیک توصیف شده توسط تیم پروفسور شوارتز تغییر کرده است. هدف ما بهبود تجربه ی جراحی بیمار و در صورت امکان، تقویت استخوان و کاشت ایمپلنت به صورت همزمان است. ما عامداً کاربرد این روش را به درمان نقایص عرضی استخوان محدود کرده ایم.

مواد و روش

ابتدا باید ریشه ی مورد نظر را خارج کرد. شکل ۱، ریشه ای را نشان می دهد که برای پیوند رادیکولار استفاده خواهد شد. سپس آن را با پولیش ملایم تمیز و رسوبات را حذف کرده و برای پیوند آماده می کنیم. بخش تاج و هر قسمت نرم یا پوسیده برداشته می شود. ریشه با استفاده از دیسک به دو قسمت تقسیم می شود. از مته الماسی برای تمیز کردن کانال ها استفاده می شود و هر گونه باقی مانده از مواد پر شده حذف می شود. در صورت لزوم، ریشه دوباره بریده می شود تا شکل آن مطابق با نقص استخوانی گردد و سوراخ هایی برای پیچ های استئوسنتز در آن ایجاد می شود. در محل مورد نظر با استفاده از پیچ‌های استئوسنتز از طریق تماس عاج با ریج استخوان و تماس سمنتوم با بافت نرم ثابت می‌شود. گرافت‌های رادیکولار در واقع پلاریزه می‌شوند، به طوری که عاج باید در تماس با ریج استخوان باشد تا آنکیلوز ایجاد شود و سمنتوم باید در تماس با بافت نرم قرار گیرد، تا به عنوان یک مانع برای جلوگیری از تحلیل بافت پیوند شده توسط بافت نرم عمل کند (شکل ۲). اگر می خواهید از این پیوند به عنوان یک غشای بیولوژیکی و برای تشکیل یک ساختار نگهدارنده استفاده کنید، فضای بین پیوند و ریج را با مواد پرکننده پر کنید (شکل ۳).

برای جلوگیری از اطاله ی ترجمه، اگر تمایل به مطالعه ی هر ۳ مورد شرح داده شده در مقاله ی اصلی دارید، به آدرس منبع مراجعه کنید.

بحث

گرافت‌های رادیکولار به‌عنوان مواد پیوند دارای بسیاری از ویژگی‌های مشابه با استخوان اتوژن هستند، همچنین برخی از مزایای بیومتریال ها را دارند. علاوه بر این، آن‌ها مواد اتوژنی هستند که از یک بخش معدنی، یک بخش آلی (پروتئین‌های خود بیمار) و آب، به نسبت آنچه در استخوان آلوئول یافت می‌شود، تشکیل شده‌اند. بنابراین آنها به عنوان بخشی از بدن بیمار شناخته می شوند و مانند اجسام خارجی واکنش التهابی ایجاد نمی کنند. در صورتی که هنگام بسته شدن زخم هیچ لبه تیز یا برشی باقی نماند، آنها با بافت نرمی که آنها را می پوشاند، بسیار سازگار هستند. آنها به بهبودی سریع و با کیفیت بالای استخوان، کمک می کنند. آنها را می توان به دو روش مختلف، یا به عنوان یک بلوک مستقل یا به عنوان یک غشای بیولوژیکی در ترکیب با یک ماده زیستی استفاده کرد. در ابتدا انکیلوز ریشه روی ریج وجود دارد، سپس با تحلیل از مرکز به سمت بیرون، جایگزین می شود. همانطور که در اصل تحلیل ریشه انتظار می رود، ریشه جذب شده و با استخوان جایگزین می شود. تفاوت این است که وقتی گرافت در فاصله ای از ریج ثابت می شود، تشکیل استخوان جدید بین عاج و گرافت را نیز مشاهده می کنیم. این ماده خواص رسانایی استخوانی و القای استخوان را نشان می دهد. گرافتها به راحتی تهیه می شوند. هیچ پروتکل یا دوره ی ذخیره سازی خاصی لازم ندارد: در طول عمل، قبل از استفاده، می توان آنها را کاملاً ایمن و بدون عواقب در معرض هوا در اتاق عمل قرار داد. این بلوک های جامد تحت تأثیر تنش عضلانی قرار نمی گیرند و به راحتی با فرز یا دیسک شکل می گیرند. آنها امکان بازیابی شکل ریج افقی را فراهم می کنند. آنها دارای خاصیت شکل پذیری(plasticity) خاصی هستند، به این معنی که می توان آنها را کمی خم کرد تا بدون شکستن، در آنها انحنا ایجاد نمود. تنها نقطه ضعف این روش در دسترس بودن آنها است. ریشه های کشیده شده در حین کشیدن دندان یا کاشت ایمپلنت، کشیدن دندان مولر سوم یا دندان های محکوم به کشیده شدن، فقط در مقادیر محدودی وجود دارند که همین امر محدودیتی برای دسترسی به این گرافتها ایجاد می کند.

در نتیجه، همانطور که در این سه بیمار نشان داده شد، این تکنیک ما را قادر می سازد تا کاشت ایمپلنت را به طور مداوم و موفقیت آمیز با بازسازی استخوان و حتی قرار دادن پروتزهای موقت در همان روز ترکیب کنیم. ما توانسته‌ایم به اهداف جراحی، مکانیکی و زیبایی‌شناختی خود برسیم و در عین حال آسیب‌های ناشی از جراحی را برای بیماران خود به حداقل برسانیم، زیرا آنها فقط یک عمل جراحی انجام می‌دهند. با توجه به ویژگی ها و مزایای فراوان مرتبط با این گرافت های رادیکولار، این روش اکنون درمان انتخابی ما در صورت در دسترس بودن ریشه های محکوم به کشیدن، است. در این مقاله ی اول، ما فقط موارد ساده را برای توضیح این تکنیک انتخاب کردیم. با این حال، با استفاده از آن برای معالجه چندین بیمار، توانسته‌ایم دامنه ی کارهایی را که می‌توانیم با این تکنیک انجام دهیم، گسترش دهیم. این به ما اجازه می دهد که موارد پیچیده زیبایی را که قبلاً درمان آنها با جراحی غیرممکن بود، به روشی ساده و قابل پیش بینی درمان کنیم. ما قصد داریم در مقاله ی دوم کار را به این موارد گسترش دهیم.

منبع:

https://www.dental-tribune.com/news/radicular-transplantation/