پریوایمپلنت لیزر دکتر فرحناز فرخی نیا
هدف از این مطالعه ارزیابی تأثیر عرض بافت کراتینه شده (KT) بر شیوع بیماریهای اطراف ایمپلنت و پایداری بافت نرم و سخت بود.
محققان برای انجام این مرور سیستماتیک به جستجوی مطالعات بالینی در مورد شیوع بیماریهای پری ایمپلنت (پیامد اولیه)، شاخص پلاک (PI)، شاخص پلاک اصلاح شده (mPI)، شاخص خونریزی (mBI)، خونریزی در پروبینگ (BOP)، عمق پاکت پروبینگ (PD)، تحلیل مخاطی(MR)، و تحلیل استخوان مارجینال (MBL) و/یا پیامدهای گزارش شده توسط بیمار (PROMs؛ پیامدهای ثانویه) پرداختند.
تفاوت میانگین وزنی (WMD) پارامترهای بالینی و رادیوگرافی ارزیابی شده، با استفاده از یک مدل اثر تصادفی که عرض های مختلف بافت کراتینه شده را در نظر می گرفت (به عنوان مثال، <2 و ≥۲ میلی متر)، برآورد شد.
در مجموع بیست و دو مقاله از ۲۱ مطالعه (۱۵ مطالعه مقطعی، پنج مطالعه مقایسه‌ای طولی، و یک مجموعه از موارد با طراحی pre-post) با ریسک کلی سوگیری زیاد تا کم، در این متاآنالیز قرار گرفتند.
نتایج نشان داد که ایمپلنت هایی با بافت کراتینه شده ی پایین( کمتر از ۲ میلی متر) یا بدون وجود بافت کراتینه، به ترتیب تحت تأثیر موکوزیت به میزان ۲۰٫۸ تا ۴۲ درصد و تحت تاثیر پری ایمپلنتیت یه ترتیب به میزان ۱۰٫۵ تا ۴۴٪ قرار گرفتند.
موکوزیت و پری ایمپلنتیت در محل های ایمپلنت با عرض بافت کراتینه شده ≥ ۲ میلی متر یا > صفر میلی متر به ترتیب ۲۰٫۵٪ تا ۵۳٪ و ۵٫۱٪ تا ۸٪ بود. تفاوت قابل توجهی بین ایمپلنت‌های با بافت کراتینه شده ی کمتر از ۲ میلی‌متر و ایمپلنت هایی با بافت کراتینه شده ≥ ۲ میلی متر، از نظر میانگین وزنی BOP، mPI، PI، MBL، و MR مشاهده شد که همه بیانگر این است که شیوع بیماریهای اطراف ایمپلنت در سایتهایی با KT ≥ ۲ میلی‌متر، کمتر است.
محققان نتیجه‌گیری نمودند که کاهش عرض بافت کراتینه شده با افزایش شیوع پری ایمپلنتیت، تجمع پلاک، التهاب بافت نرم، تحلیل مخاطی، تحلیل استخوان مارجینال و ناراحتی بیشتر بیمار همراه است.
برای مطالعه ی متن کامل این مقاله به آدرس منبع مراجعه کنید.
منبع: