Breaking News

نقش آنتی بیوتیک های سیستمیک در مدیریت عفونت های مرتبط با ترومای دهان و صورت

تروما و شکستگی های فک و صورت، اغلب نقاطی هستند که با عفونت در سطح پوست، عفونت در حفره ی دهان یا حفره های سینوسی ارتباط دارند. جراحی‌هایی که چنین شکستگی‌هایی را ترمیم می‌کنند، معمولاً نیاز به یک رویکرد رسیدگی به یک ناحیه ی عفونی، حتی در شکستگی‌های بسته دارند، و به عنوان روش‌های «clean-contaminated» دسته‌بندی می‌شوند که نرخ عفونت پس از عمل بالایی دارند.

با نرخ عفونت بعد از شکستگی های فک و صورت از صفر تا 62٪، عفونت به دنبال ترومای دهانی یک عارضه شدید است که در صورت عدم درمان، پیامدهای سلامتی و اجتماعی-اقتصادی قابل توجهی را به همراه دارد.

پروفیلاکسی آنتی بیوتیکی سیستمیک، یک روش شناخته شده پیشگیری از عفونت در عمل بالینی معمول است. با این حال، افزایش ناگهانی مقاومت ضد میکروبی (AMR) و فقدان یک دستورالعمل که مورد توافق متخصصان در سطح جهانی برای استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها در ترومای دهانی باشد، تحقیقات در مورد منطقی بودن تجویز آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک را برای ترومای دهانی دوباره شعله‌ور کرده است. علاوه بر این، با وجود اذعان گسترده مبنی بر اینکه پروفیلاکسی آنتی بیوتیکی سیستمیک، خطر عفونت در درمان شکستگی های فک و صورت را به حداقل می رساند، اطلاعات کافی در مورد نوع آنتی بیوتیک و رژیم آنتی بیوتیکی مناسب برای آن وجود ندارد.

هدف این مقال که یک مرور سیستماتیک است، خلاصه کردن داده‌های فعلی در حمایت از استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها در درمان شکستگی‌های فک و صورت است و در عین حال کارآیی آموکسی سیلین در مهار موفقیت‌آمیز عفونت‌های مرتبط با تروما را توضیح می‌دهد.

پیامدهای آلودگی باکتریایی در ترومای دهان و صورت

علاوه بر نوع و وسعت آسیب یا ترومای دهان و صورت، که یک عامل کاملاً مستند شده است که بر روند بهبودی تأثیر می ‌گذارد، تحقیقات نشان می‌دهد که در صورت ورود باکتری‌ها به محل آسیب، بهبودی به شدت به خطر افتاده و باعث عوارض ناخواسته می‌شود. پیامدهای آلودگی باکتریایی در ترومای دهان و صورت به شرح زیر است:

  • در صورت درمان نشدن، آلودگی باکتریایی می‌تواند باعث تبدیل فرآیند ترمیمی پس از تروما به یک فرآیند عفونی شود (رگ‌سازی پالپ به نکروز پالپ عفونی پیشرفت کند، تحلیل سطحی مرتبط با ترمیم به تحلیل مرتبط با عفونت تبدیل گردد، و آنکیلوز به سمت پیشرفت تحلیل مرتبط با عفونت پیش رود).
  • شکستگی فک پایین یا فک بالا که از طریق پارگی در دهان یا ناحیه رباط پریودنتال با حفره دهان و بزاق ارتباط برقرار می کند، فرصتی را برای قرار گرفتن استخوان در معرض آلودگی ایجاد می کند و ممکن است خطر استئومیلیت و عفونت زخم عمیق را افزایش دهد.
  • عفونت های تهدید کننده حیات در فضای فک و صورت، اغلب به ترومای دهان و صورت مربوط می شود. چنین عوارض جدی بر نیاز به شروع به موقع آنتی بیوتیک ها برای مدیریت گسترش عفونت باکتریایی تأکید می کند.

با این ارتباطات ثابت شده ی ترومای دهان با عفونتهای باکتریایی، عاقلانه است که تحقیقات بر حذف یا کاهش بار باکتریایی در طول دوره بهبودی متمرکز شود.

انواع مختلف ترومای دهان و نیاز به آنتی بیوتیک های سیستمیک مناسب برای مدیریت عفونت

مدیریت عفونت موضعی

  • شکستگی های استخوان فک: گفته می شود که در میان تمام شکستگی های فک و صورت، شکستگی های فک پایین بیشترین شیوع عفونت را دارند. مطالعات نشان می‌دهد که نرخ عفونت برای شکستگی‌های فک پایین معمولاً به دلیل نزدیکی آنها به نواحی دندان‌دار فک (که به عنوان “شکستگی باز” در نظر گرفته می‌شود) بالا است و میزان عفونت از 3.3٪ تا 43.9٪ متغیر است. از آنجایی که میکروارگانیسم‌ها بیشتر شکستگی‌های باز را آلوده می‌کنند، تجویز فوری آنتی‌بیوتیک و دبریدمان محل بریدگی، پوشاندن آن با بافت نرم و تثبیت شکستگی ضروری است.
  • مطالعات همچنین نشان داده اند که تجویز آنتی بیوتیک در شکستگی های دهان و صورت به طور چشمگیری میزان بروز عوارض عفونی را از 42.2% به 8.9% کاهش می دهد.
  • با توجه به این یافته ها، مقالات منتشر شده نشان می دهد که یک رژیم منطقی آنتی بیوتیک، همراه با تکنیک آسپتیک، میزان عفونت (پس از ترمیم شکستگی های فک پایین) را کاهش می دهد.
  • شکستگی دندان: باکتری ها در درجه اول مسئول مشکلاتی هستند که در ترمیم پریودنتال و پالپ پس از ضربه به دندان ایجاد می شوند. آنتی بیوتیک هایی که به صورت سیستمیک تجویز می شوند فرآیندهای تحلیل دندان را در سطح ریشه پس از کاشت مجدد کاهش می دهند.

مدیریت باکتریمی در ترومای دهان و صورت

باکتریمی، یکی از پیامدهای رایج روش های جراحی پس از ضربه، و یکی دیگر از چالش های رایجی است که دندانپزشکان با آن مواجه هستند. باکتریمی بلافاصله پس از عمل های تهاجمی دندان ظاهر می شود و با گذشت زمان از شدت آن کمتر می شود. در افراد سالم، باکتری ها معمولاً بین چند دقیقه تا یک ساعت پس از جراحی دندان توسط سیستم دفاعی میزبان از گردش خون پاک می شوند. با این حال، آنها می توانند در خون افرادی که دچار ضعف سیستم ایمنی هستند، باقی بمانند. مطالعات بیشتر تأیید می‌کنند که باکتریمی ناشی از ” گروه استرپتوکوک‌های ویریدانس دهانی(VGS) ” و اندوکاردیت عفونی(IE) متعاقب آن می‌تواند در افراد «پرخطر» ایجاد شود، بنابراین در چنین مواردی نیاز به درمان آنتی‌بیوتیکی پیشگیرانه بهینه، وجود دارد.

آموکسی سیلین به عنوان یک عامل ضد میکروبی استاندارد در مبارزه با عفونت ناشی از تروما

طیف گسترده ی آنتی‌بیوتیک‌های بتالاکتام، عامل انتخابی در ترومای فک و صورت و جراحی ترمیم هستند، جایی که تعداد زیادی از میکروارگانیسم‌های متنوعی وجود دارند و تحت سلطه ی فلور اوروفارنکس هستند(گونه های استرپتوکوک؛ بی هوازی های اوروفارنکس؛ به ویژه گونه های پپتواسترپتوکوک).

  • آموکسی سیلین با بیوسنتز دیواره سلولی میکروارگانیسم تداخل و آن را مهار می کند که منجر به مرگ باکتری ها می شود.
  • همچنین با کاهش میزان و حدت میکروارگانیسم ها در محل جراحی قبل، حین و بعد از عمل از عفونت محل شکستگی جلوگیری می کند.
  • آموکسی سیلین به دلیل محدوده ی متوسط، در دسترس بودن قوی، غلظت بالای پلاسمایی در هنگام مصرف خوراکی و حداقل عوارض جانبی، اغلب به عنوان درمان خط اول توصیه شده، به ویژه برای پیشگیری از عفونت توصیه می شود.

مواجهه با یک معضل جهانی: تطبیق رژیم های آنتی بیوتیکی برای جلوگیری از افزایش مقاومت ضد میکروبی (AMR)

اگرچه مدت زمان مصرف آنتی بیوتیک از یک دوز واحد تا 7 یا حتی ده روز بعد از عمل متفاوت است، مطالعات اخیر نشان می دهد که میزان عفونت در مقایسه پروفیلاکسی آنتی بیوتیکی تا 24 ساعت با دوره های طولانی مدت، مشابه بوده است. بنابراین نتیجه گیری می شود که می توان از پروفیلاکسی طولانی مدت آنتی بیوتیکی جلوگیری کرد. این یافته ها با توصیه های به روز شده در مورد پیشگیری ضد میکروبی برای پیشگیری از عفونت محل جراحی، که بر قطع پروفیلاکسی آنتی بیوتیکی پس از 24 ساعت برای همه انواع شکستگی تاکید می کند، مطابقت دارد.

خلاصه و نکات کلیدی

  • صدمات تروماتیک دندان باعث آسیب بافتی می شود، به عنوان محل آلودگی مستقیم عمل می کند و خطر عفونت را افزایش می دهد.
  • ترومای مستقیم دندان مانند شکستگی مینای دندان، توبول های عاجی، پالپ های آشکار، رباط پریودنتال آسیب دیده (PDL) و استخوان آلوئولار در معرض، همگی به عنوان مسیرهای تهاجم باکتریها شناسایی شده اند. استخوان فک و آسیب های بافت نرم مرتبط با آن نیز محل های بالقوه ای برای ورود و انتشار باکتری ها هستند. در صورت عدم درمان، کلونیزاسیون باکتری ها در زخم ادامه می یابد و در بهبودی اختلال ایجاد می کند.
  • تحقیقات به طور مداوم تاکید می کند که استفاده ی محتاطانه و منطقی از آنتی بیوتیک ها در مداخلات جراحی در بیماران پرخطر برای شکستگی دهان می تواند عفونت های بعد از عمل را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.
  • آموکسی سیلین یک آنتی بیوتیک وسیع الطیف با سابقه ی اثبات شده از نظر قدرت در موارد ترومای فک و صورت است. این دارو به دلیل گستره ی متوسط، غلظت بالای پلاسمایی هنگام مصرف خوراکی و حداقل عوارض جانبی، جایگاه خود را به عنوان یک آنتی بیوتیک خط اول درمان در میان انجمن های دندانپزشکی تقویت کرده است.

منبع:

https://medicaldialogues.in/dentistry/perspective/role-of-systemic-antibiotics-in-managing-infection-related-to-oro-facial-trauma-105126