Breaking News

تاثیر عسل بر فرسایش دندانی و چسبندگی کلنایزرهای باکتریایی اولیه

در این مطالعه به بررسی این موضوع پرداختند که آیا عسل سبب فرسایش دندانها(dental erosion[1]) می شود و اگر چنین است آیا پروپولیس یا بره موم عسل، دارای اثرات محافظتی در برابر فرسایش دندانی و چسبندگی کلونایزرهای[2] باکتریایی اولیه است؟

 در این تحقیق تاثیر 3 نوع عسل، متیل گلی اکسال (MGO)، پراکسید هیدروژن و پروپولیس بر فرسایش دندانها آزمایش گردید. ابتدا در آزمايش فرسايش، 120 نمونه از مينای دندان انسان با [3]salivary pellicle پوشانده شد و با مواد مورد آزمایش تیمار گردید. سپس، قبل از اندازه گیری سختی سطوح، همه ی نمونه ها در اسید سیتریک 1٪ کهpH  آن برابر با 3.6 بود، به مدت 2 دقیقه قرار داده شدند تا دچار فرسایش شوند. برای آزمایش میکروبیولوژیکی، نمونه های مینای دندان (126 = n) که با لایه ای از بزاق(salivary pellicle ) پوشانده شده بود و با 3 نوع عسل، متیل گلی اکسال، پراکسید هیدروژن و پروپولیس تیمار شده بودند با سوسپانسیون باکتریایی آلوده شدند. فعاليت ضد ميكروبی مواد بالا و تأثير آنها بر چسبندگی كلونایزرهای باكتریایی و تشكيل بيوفيلم تعيين شد. با وجود pH کم، عسل باعث فرسایش نمی شود. از سوی دیگر، تغییر در salivary pellicle  با محلولهای آزمایش شده، مینای دندان را از فرسایش محافظت نمی کند. از نظر میکروبیولوژیکی، 3 نوع عسل آزمایش شده از رشد گونه های خاصی از باکتری های دهانی جلوگیری می کردند. پروپولیس یا بره موم عسل که از محصولات جانبی عسل است، کلونایزر اولیه ی Streptococcus gordonii  را کاهش داده بود، در حالی که یکی از این 3 نوع عسل مانع از تخریب مینای دندان توسط بیوفیلم شده بود. در نتیجه، تغییر لایه ی بزاقی(salivary pellicle ) روی نمونه ها با عسل، یا اجزای آن، یا پروپولیس، از فرسایش حفاظت و یا حمایت نمی کند. تنها پروپولیس مقداری از چسبندگی کلنایزرهای باکتریایی را مهار می کند. برای مطالعه ی متن کامل این مقاله به آدرس منبع مراجعه نمایید.

منبع:

https://www.nature.com/articles/s41598-018-29188-x

Scientific Reportsvolume 8, Article number: 10936 (2018)

——————————————————————————————

[1] سایش دندان یا اروژن دندانی زمانی اتفاق می افتد که مینا و یا عاج دندان به دلیل تماس مستقیم و مداوم با اسید تخریب می شود. در واقع اروژن دندانی به دلیل اسیدهای تولید شده به وسیله باکتری های پوسیدگی زا ایجاد می شود. در پوسیدگیهای معمولی دندان تنها قسمتی از دندان را درگیر می شود، که می توان آن قسمت از دندان را درمان و بازسازی کرد. اما زمانی که دندان دچار اروژن می شود، کل ساختار آن درگیر این عارضه می شود. به طوری که عاج دندان بدون پوشش محافظ باقی می ماند.

[2] باکتری ها باید بتوانند خود را در برابر استرس های فیزیکی مثل جریان مایعات یا خراشیدن حفظ کنند. بهمین دلیل به محیطی هایی که در آن زندگی میکنند با کمک نیروهای چسبندگی پروتئین های میزبان و یا واکنش های هیدروفوبیک و الکترواستاتیک متصل می شوند. این عوامل که سبب تجمع و تشکیل کلونی باکتریایی می شوند کلونایزر نامیده می شوند. یکی از این کلونایزرها پروتئینهایی هستند که باکتریها را در مجموعه ای بنام بیوفیلم کنار هم نگه می دارند.

 

[3] the acquired enamel pellicle (AEP), a thin protein layer formed by the selective adsorption of proteins and peptides on the enamel surface that protects the tooth against enamel demineralization. This proteinaceous film also prevents the deposition of calcium and phosphate on the surface of the enamel and promotes the inhibition of dental calculus formation.