Breaking News

یک برنامه ی نرم افزاری جدید برای نظارت بر براکسیسم و اختلالات گیجگاهی فکی

نویسنده : ترزا پابلوس

17 ژانویه 2019 – محققان یک برنامه ی جدید تلفن همراه ابداع کرده اند که بر فعالیت عضلات جونده ی بیماران در طی فعالیتهای روتین آنها نظارت می کند. این نمونه ی اولیه ممکن است روزی به پزشکان برای تشخیص و نظارت بر براکسیسم(دندان قروچه)، اختلال تمپوروماندیبولار (TMD) و سایر اختلالات مرتبط با فک، خارج از کلینیک کمک کند.

این نمونه ی اولیه شامل یک برنامه گوشی هوشمند و یک وسیله کوچک الکترومیوگراف بی سیم (EMG)  است که بر روی فک بیمار قرار می گیرد. این سیستم توسط یک تیم بین المللی از محققان ساخته شده است که روند توسعه و یافته های مطالعه ی اولیه ی خود را در مجله ی Clinical Oral Investigations (4 ژانویه 2019) منتشر کردند.

به گفته ی نویسنده ی این مقاله پرفسور Mauro Farella ابزارهای جدید و پوشیدنی شبیه به این هر روز بیشتر در دندانپزشکی، برای تحقیقات و اهداف بالینی، رایج خواهند شد، آنها نه تنها می توانند برای نظارت بر عملکرد فک و عادات تغذیه ای بلکه برای تشخیص بروکسیسم در بیداری و خواب، که تشخیص آن می تواند بسیار سخت باشد، استفاده شوند. پرفسور Farella، خالق نمونه ی اولیه، در حال حاضر رئیس بخش ارتودنسی در دانشکده دندانپزشکی دانشگاه Otago در دانیدین در نیوزلند است.

ردیابی فعالیت عضلات بصورت بی سیم

محققان و پزشکان از الکترومیوگرافی سطحی(surface EMG ) برای ردیابی انقباضات عضلات سیستم جونده(masticatory muscle) استفاده می کنند، الکترومیوگراف به آنها در تشخیص و نظارت بر انواع اختلالات فکی کمک می کند. با این حال، جمع آوری اطلاعات در حال حاضر نیاز به استفاده از ماشین آلات بزرگ و ثابت در آزمایشگاه ها و بیمارستان ها، و یا دستگاه های قابل حملی دارد که شامل سیم ها یا گیرنده های مزاحمی هستند.

به دلیل این محدودیت ها، برای پزشکان نظارت بر بیماران مبتلا به اختلالات عضلانی فک، در طول فعالیت های روزانه یک چالش است. بهمین دلیل، دکتر Farella به دنبال ایجاد یک جایگزین برای این دستگاه ها بود.

او گفت: برخی از فعالیت های غیرکاربردی یا پارافانکشنال می توانند در طول روز تکرار شوند و دارای اثری تجمعی بر بار بیش از حد وارد به عضلات فک و مفاصل temporomandibular دارند. در حال حاضر، اطلاعات بسیار کمی در رابطه با فعالیت عضلانی فک که به طور طبیعی در طول روز اتفاق می افتد و زمانی که یک بار فیزیولوژیکی می تواند آسیب زا باشد، در دست است.

راه حل او برای به دست آوردن این اطلاعات، یک دستگاه الکترومیوگراف بدون سیم با ابعاد 1.1 در 1.4 اینچ است. این دستگاه بسیار کوچک بر روی عضله ی masseter یا عضله ی جونده بر روی صورت قرار داده می شود تا فعالیت انقباضی این عضله را تشخیص دهد. این دستگاه با یک باتری لیتیوم- یون که وزن آن حدود یک چهارم باتریهای معمول لیتیوم – یون است، کار می کند.

این الکترومیوگراف قابل پوشیدن، با یک برنامه ی نرم افزاری گوشی هوشمند در ارتباط است که به طور خودکار فعالیت عضلانی را ثبت، کالیبره و نشان می دهد. این برنامه همچنین کاربران را مجبور می کند تا اطلاعات مربوطه مانند زمانی که آنها در حال خوردن یا نوشیدن و یا خواب هستند را وارد کنند.

نویسندگان در مقاله ی خود نوشتند که این دستگاه بی سیم به یک گوشی هوشمند برای ثبت داده ها متصل شده و به طور همزمان کاربر را با نمایش گرافیکی در زمان واقعی از فعالیتهای ماهیچه ی جونده ی خود مطلع می کند. این کار به ویژه برای تحقیقات اثبات اثربخشی بیوفیدبک EMG و / یا درمان رفتار شناختی در کاهش براکسیسم در بیداری مفید است.

دستگاهی کوچک با نتایجی بزرگ

 پرفسور Farella و همکارانش نمونه ی اولیه بی سیم خود را با یک سیستم معمولی دارای سیم( (Quad Bio Amp, ADInstruments مقایسه کردند. در مطالعه ی كوچک آنها، 12 فرد سالم كه در طول ماه گذشته هيچ سابقه ای از درد در دهان و صورت یا سر نداشتند، شرکت کردند.

در یک جلسه در آزمایشگاه، یک محقق آموزش دیده، آزمایشات EMG را با استفاده از نرم افزاری انجام داد که شرکت کنندگان را در انجام وظایف مختلف عضلانی، از جمله جویدن آدامس و یا گاز گرفتن یک aligner tray ، هدایت می نمود. این آزمایشات به صورت همزمان با نمونه ی اولیه ی الکترومیوگراف بی سیم و سیستم الکترومیوگراف سنتی انجام شد.

محققان نتایج بسیار مشابه ای از نمونه اولیه و دستگاه سنتی EMG بدست آوردند. هر دو سیستم حدود 13 مورد انقباض را برای همه شرکت کنندگان تشخیص داده بودند و نتایج به طور قابل توجهی با هم همبستگی داشتند. با این حال، نمونه ی اولیه ی الکترومیوگراف بی سیم، در طول برخی از آزمون ها، مانند لبخند زدن و زمانی که دندان در تماس کمی با هم بودند، دچار مشکل می شد.

نویسندگان نوشتند: اختلافات جزئی در دامنه ی انقباض عضلات که توسط این دو دستگاه شناسایی شده است را می توان با تفاوت های جزئی در تقویت و پیش پردازش سیگنال های EMG توضیح داد. با این حال، باید تأکید کرد که تفاوت در دامنه ها کوچک بوده و قطعا با تفاوت بالینی قابل توجهی مرتبط نمی باشند و بر تشخیص اپیزودهای انقباض فرد تاثیر نمی گذارند.

هنوز اصلاحاتی لازم است

علیرغم این که شرکت کنندگان در این مطالعه به اختلالات فکی مبتلا نبودند، محققان دریافتند که برخی از بیماران رفتارهای دهانی غیرطبیعی را در طول استفاده طولانی مدت از این دستگاه نشان دادند. آنها خاطر نشان کردند که در مطالعات آینده باید فعالیتهای نرمال طولانی مدت فک در طول روز و فعالیتهای غیر طبیعی فک، تجزیه و تحلیل و شناسایی شوند، مشکلی که دکتر Farella و تیم او در حال حاضر در تلاشند تا راه حلی برای آن بیابند.

محققان در حال بررسی فعالیت طولانی مدت عضله فک در بیماران مبتلا به درد TMD هستند، اما آنها همچنین از این نمونه ی اولیه برای مطالعه ی کودکان مبتلا به اختلالات تغذیه ای و بیمارانی که دچار سکته مغزی شده و دچار دیسفاژی(اختلال در بلع) هستند، استفاده می کنند.

هدف دکترFarella این است که نسخه بعدی دستگاه را باریکتر کرده و کار با آن را آسانتر نماید.

دکتر Farella گفت: ما به داده های استاندارد از نمونه ی بزرگی از بیماران و افراد سالم برای شناسایی مرز بین آنچه می تواند بعنوان یک الگوی طبیعی یا غیر طبیعی برای انقباض فک در نظر گرفته شود، نیاز داریم. این دستگاه در آینده باید کوچکتر و ارزان تر شود.

منبع:

https://www.drbicuspid.com/index.aspx?sec=sup&sub=apm&pag=dis&ItemID=324098