نتایج بلند مدت ایمپلنت های باریک در بخش خلفی فک

محققان در مطالعه ی منتشر شده در مجله یClinical Oral Implants Research ، بیماران دریافت کننده ی پروتزهای دندانی ثابت حمایت شونده با ایمپلنتهایی با قطر باریک(NDIs)  در بخش خلفی فکین، را مورد بررسی قرار دادند. این مطالعه به عنوان یک مطالعه ی همگروهی گذشته نگر و با میانگین زمان پیگیری ۱۰٫۱ سال(انحراف معیار: ۲٫۵سال) طراحی شده بود.

محققان بقای ایمپلنت، عوارض سخت افزاری، شاخص پلاک اصلاح شده، عمق پروبینگ پری ایمپلنت، درصد خونریزی در هنگام پروبینگ(BOP%)، تحلیل استخوان مارجینال (MBL) و رضایت بیمارانی که NDI را در بخش خلفی فک خود دریافت کرده بودند، ارزیابی نمودند.

از آزمون Log-rank  و آزمون t برای تعیین تأثیر محل قرار دادن ایمپلنت و نوع ترمیم استفاده شد. ۶۷ بیمار مورد بررسی در این مطالعه NDI 98 دریافت کرده بودند(شامل پرمولر: ۸۱ ، مولر: ۱۷ و تک روکش: ۳۳، رستوریشنهای اسپلینت(splinted): 65).

میزان بقای کلی ایمپلنت در سطح ایمپلنت ۹۶٫۹٪ و در سطح بیمار ۹۷٫۰٪ بود. لب پر شدگی ونیر شایع ترین عارضه ی سخت افزاری بود. نرخ لب پر شدگی ونیر در سطح بیمار ۱۹٫۴٪ و در سطح ایمپلنت ۱۸٫۴٪ بود.

همه بیماران دارای بهداشت دهان و دندان قابل قبولی بودند. بنابراين تحلیل استخوان مارجینال (MBL) در سطح ايمپلنت ۱٫۱۹ ميليمتر و در سطح بيمار ۱٫۱۵ ميليمتر گزارش شد. در هشت ایمپلنت (۸٫۵درصد) و ۶ بیمار (۹٫۲ درصد) پری ایمپلنتیت تشخیص داده شد. ۵۸ بیمار (۸۹٫۲٪) از زیبایی ترمیم های خود رضایت داشتند، و ۵۵ بیمار (۸۴٫۶٪) نیز از عملکرد ترمیم های خود رضایت داشتند.

محققان نتیجه گیری نمودند که بر اساس میزان بقای بالا، رضایت بالای بیماران، میزان عوارض و تحلیل استخوان مارجینال قابل قبول، ایمپلنتهای با قطر باریک می توانند به عنوان یک گزینه ی درمانی قابل پیش بینی در بلند مدت استفاده شوند. با این حال محققان انجام مطالعات طولانی مدت را برای ارزیابی قابلیت پیش بینی NDI در مکان های مولر ضروری دانستند.

منبع:

https://www.dentistrytoday.com/clinical-update/10352-long-term-outcomes-of-narrow-diameter-implants-in-posterior-jaws