پریوایمپلنت لیزر دکتر فرحناز فرخی نیا
نویسنده دکتر Philippe Leclercq
۲۰ فوریه ۲۰۱۹- هنگام کار با ایمپلنت های دندانی، باید از تعدادی قوانین خاص در رابطه با عمل جراحی ایمپلنت و خود پروتز (پروتز ثابت پیش آگهی مطلوب تری نسبت به اوردنچر دارد) تبعیت نمود. اگر از این قوانین پیروی نکنید، نتایج غالبا رضایت بخش نخواهند بود و نیاز به درمان مجدد دارند. در چنین مواردی و علیرغم میل بیمار، باید از یک پروتکل بسیار سختگیرانه تر، بخصوص با در نظر گرفتن طول دوره های بهبودی، تبعیت کرد. با وجود افزایش طول مدت درمان، این امر موفقیت هر مرحله از درمان را تضمین می کند. در مقاله ی حاضر، یک مورد درمان مجدد ايمپلنت را با تاکید بر مراحل مختلف در اين وضعيت بالينی مرور می کنیم.
یک خانم ۲۸ ساله که در یک حادثه ی رانندگی دچار ترومای شدید ماگزیلا شده و دندانهای اینسیزور مرکزی و جانبی و دندان نیش سمت چپ خود را از دست داده بود، به من مراجعه کرد. این حادثه همچنین منجر به از دست رفتن استخوان آلوئولار در همین مناطق شده بود. در این بیمار پرمولرهای اول احتمالا به دلیل درمان ارتودنسی قبلی وجود نداشتند.
درمان اولیه شامل: قرار دادن دو ایمپلنت در استخوان باقی مانده و یک بریج نگهداری شده با پیچ برای تقویت و نگهداری پروتز متحرک بود، و پروتز متحرک شامل پنج دندان و یک بخش بزرگ از لثه (شکل ۱) بود.
شکل ۱
شکل ۲
شکل ۳
شکل ۴
بیمار از درمان اولیه ای که برای او انجام شده بود رضایت نداشت، بیمار ۳ سال پس از درمان اولیه مجددا معاینه شد. بررسی لبخند بیمار نشان دهنده ی اینفیلتریشن درسطح اینسیزال جانبی راست بود. همچنین دندان مصنوعی درست در مرکز قرار نمی گرفت. پشتیبانی از لب، که توسط بخش لثه ای پروتز انجام می شد، صحیح بود. مواد کاسمتیک دندان نیش ماگزیلاری سمت راست شکسته بود (شکل ۱ و ۲).
هنگامی که پروتز بیمار برداشته شد و سایت بررسی گردید، پیش آگهی بسیار منفی برای ایمپلنت ها تشخیص داده شد (شکل ۳)، که اغلب در موارد اوردنچر ماگزیلا رخ می دهد. در ایمپلنت سمت راست، بخش اعظم استخوان وستبیول تحلیل رفته بود که موجب تحلیل قابل توجه لثه شده بود. بافت هایپرپلاستیک بود، که حفظ بهداشت آن ناحیه را دشوار می ساخت. چارچوب به احتمال زیاد به دلیل ایمپلنتها، از مرکز خارج شده بود، که خارج از مرکز بودن دندانهای مصنوعی را توضیح می داد.
در طی چند سال گذشته بسیاری از نویسندگان به التهاب راجعه ی لثه به عنوان یک واکنش به استفاده از ایمپلنت برای این موارد اشاره کرده اند. Engquist به افزایش لثه در ۲۵ درصد موارد اشاره کرده بود[۱]؛ Naert و همکارانش نشان دادند که از ۸۶ اوردنچر (۶ عدد در فک بالا و ۸۰ عدد در فک پایین)، ۸ مورد هایپرپلازی لثه، بیشتر در فک بالا (۹٫۳ درصد) [۲] مشاهده گردید و Jemt و همکارانش مشاهده نمودند که پس از یک سال از ۹۲ آوردنچر ماگزیلاری، ۱۹ بیمار دچار هیپرپلازی لثه (۲۰٫۹ درصد)، ۱۳ نفر تحت درمان اصلاح لثه و ۵ نفر دو بار تحت درمان اصلاح لثه قرار گرفتند [۳]. در مطالعه ای که در سال ۱۹۹۳ بر روی اوردنچرهای ماگزیلاری انجام شد، Smedberg و همکارانش مشاهده نمودند که شيوع Lactobacillus، Prevotella (زیر گونه ها) و قارچ ها در افرادی با پروتزهای متحرک به طور معنی داری بیشتر از افراد دارای پروتز ثابت است (p < 0.05) . پروتزهای متحرک با پلاک پری ایمپلنت مهاجم تری همراه بودند[۴]. با توجه به نتایج درمان نامطلوب بیمار، ما تصمیم گرفتیم تمام درمان را دوباره انجام دهیم.
برای مطالعه ی ادامه ی این مطلب و مراحل درمان مجدد بر روی لینک منبع کلیک کنید:
منبع:
https://www.dental-tribune.com/clinical/implant-retreatment/