پریوایمپلنت لیزر دکتر فرحناز فرخی نیا
عوامل ضد میکروبی موضعی (LDAs) مدت طولانی است که برای درمان پریودنتیت و اخیرا برای پری ایمپلنتایتیس استفاده می شود. LDAs در پاسخ به چالش مرتبط با موارد پریودنتیت راجعه و استفاده از آنتی بیوتیکهای سیستمیک و برای تاثیر مستقیم بر باکتری های بیماری زا، تولید شدند. منطق تولید عوامل ضد میکروبی موضعی، کمک به درمان های رایج پریودنتال در غلبه بر باکتری های پاتوژن به طور مستقیم در محل آسیب بالینی- شیار لثه- بود. بحثهای متعددی به نفع یا علیه استفاده از LDAs مطرح است اما دندانپزشکان باید با تصمیم گیری اندیشمندانه در صورت لزوم، از این مواد استفاده کنند.
بیماری پریودنتال دارای طبیعتی چند عاملی است و بر اساس نوع عامل ایجاد کننده، باید درمان شود. در درمان بیماریهای پریودنتال باید ملاحظاتی مانند درمان بیوفیلم، آناتومی ریشه، پاسخ میزبان، سلامت عمومی بیمار و پذیرش نقش فرد در روند بیماری در نظر گرفته شود. در دستورالعملهای درمان بیماریهای پریودنتال شروع درمان با SRP یا scaling and root planing ( تسطیح ریشه و تمیز کردن عمیق و بین بردن عوامل مولد التهاب) به عنوان یک روش درمانی موثر برای بیماران مبتلا به پریودنتیت توصیه شده است اما سوال اینجاست که چه هنگام نیاز به در نظر گرفتن درمان های اضافه وجود دارد؟
مقایسه روش های درمان
هنگامی که SRP به تنهایی با SRP همراه با استفاده از عوامل ضد میکروبی موضعی(LDAs) مقایسه گردید، تفاوت اندکی در نتایج بالینی مشاهده شد. بنابراین بنظر می رسد استفاده از LDAs در درمان اولیه ضروری نیست. اما برای بیمارانی با سایت های موضعی که به درمان اولیه پاسخ نمی دهند چه نوع درمانی باید انجام شود؟
ابتدا باید تعیین کنیم بیماری پریودنتیت در سایت مورد نظر واقعا راجعه است و یا به درمان های رایج پاسخ نمی دهد و یا اینکه درمان ارائه شده ضعیف بوده است؟ مطالعات نشان می دهد سایت هایی که به درمان SRP برای بار اول پاسخ نمی دهند غالبا برای بار دوم به SRP پاسخ می دهند که اغلب به همین دلیل ، بیماران برای درمان به یک پریودنتیست ارجاع می شوند.
چالش اصلی در مورد SRP ، حذف کامل بیوفیلم، آناتومی ریشه، دستیابی مناسب به سایت برای پاکسازی و محدود کردن کلنی سازی مجدد باکتریها است. به دلیل این چالش ها است که استفاده از LDAs برای کسب منافع بیشتر مورد توجه قرار می گیرد. این منافع می تواند شامل بهبود سازگاری بیمار، استفاده ی مستقیم از مواد ضد میکروبی بر روی سایت فعال بیماری و اجتناب از عوارض عمومی مرتبط با استفاده از آنتی بیوتیکهای سیستمیک باشد. در بیمارانی که تحت درمانهای نگهدارنده هستند و انجام درمانهای جراحی برای آنها امکان پذیر نیست و به درمان های رایج پاسخ نمی دهند، LDAs به عنوان یک درمان کمکی و مکمل، مفید خواهد بود. نتایج درمانهای ترکیبی نشان دهنده ی کاهش بیشترعمق پروبینگ (۱٫۸۱ میلی متر در مقابل ۱٫۰۸ میلی متر) و ایجاد چسبندگی کلینیکی (۱٫۰۸ میلی متر در مقابل ۰٫۵۶ میلی متر) در این بیماران است، اما این نتایج فراتر از شش ماه ثبت نشده اند. این بهبود در ابتدا از نظر بالینی قابل توجه است، اما دارای طبیعتی گذرا می باشد. با این حال، در بیمارانی که قادر یا مایل به ادامه ی درمان بروش جراحی نیستند، منافع زودگذر استفاده از LDAs ممکن است مفید باشد.
چالشهای استفاده از LDAs
چالشهای این درمان عبارتند از:
۱- یافتن یک آنتی بیوتیک اختصاصی برای چندین پاتوژن پریودنتال
۲- استفاده از دارو در سایت بیماری فعال
۳- حفظ غلظت موثر ضد میکروبی آنتی بیوتیک
۴- دستیابی به بهبود بالینی طولانی مدت
LDAs اغلب به دلیل شواهد تجربی مرتبط با وضعیت بالینی انتخاب می شود و برای بیمار و باکتری خاص دخیل در بیماری انتخاب نمی شود. LDAs همه ی باکتری را مهار نمی کند و بیوفیلم را از بین نمی برد. واقعیت این است که LDAs اغلب بدون درمان SRP، مراقبت در منزل، یا درمانهای نگهدارنده تاثیر قابل توجهی ندارد.
LDAs اغلب توسط تولید کنندگان برای استفاده در اشکال پریودنتیت حاد یا peri-implantitis و پریودنتیت راجعه توصیه می شود. پزشک باید قادر به تشخیص این تغییرات باشد زیرا تأثیر قابل توجهی بر نتایج مورد انتظار از درمان خواهد گذاشت.
آکادمی پریودنتولوژی آمریکا پریودنتیت راجعه را به عنوان یک بیماری جداگانه در نظر نمی گیرد، پریودنتیت راجعه بنا به تعریف بیماری های پریودنتال مخرب در بیمارانی است که، در نظارت طولی ، با وجود ارائه ی درمان خوب و تلاش بیمار برای جلوگیری از پیشرفت بیماری، در یک یا چند سایت چسبندگی لثه هایشان به دندانها از بین می رود. این تعریف شامل بیمارانی که روش های معمول بصورت کافی بر روی آنها انجام نشده است(درمان ضعیف)، مبتلا به بیماریهای سیستمیکی هستند که درمان را پیچیده می کند و یا از دست رفتن چسبندگی پیشرونده پس از یک دوره مراقبت موفق در آنها اتفاق می افتد، نمی شود.
به طور خلاصه،LDAs نوش دارویی برای شرایط یا ضایعات پریودنتیت ناپایدار نیست. توانایی پزشک در بررسی بافت، در طول معاینات دوره ای با ارزیابی نتایج استفاده ی مجدد از پروب، فرم بافت، استحکام، رنگ و همچنین ارزیابی زبری یا صافی ریشه با پروب، برای حفظ سلامت بلند مدت لثه ها در بیماران مبتلا به بیماریهای پریودنتال حیاتی است. تغییر در شرایط بیمار و رفتار های او در خصوص سلامت کلی جسمی، استرس، الکل و یا مصرف سایر داروها، استفاده از محصولات دخانی و غیره، باید به صورت فردی برای تعیین علل عدم ثبات و نیاز به مداخلات اضافی، از جمله استفاده از LDAs ارزیابی شود، تا بتوان عوامل دیگر را به عنوان علل احتمالی حذف نمود. این محصولات به تنهایی نمی توانند راه حلی طولانی مدت برای درمان بی ثباتی های پریودنتال، بدون ارزیابی واقعی هر بیمار، باشند.
منبع:
http://www.dentistryiq.com/articles/2015/05/thoughtful-use-of-local-delivery-antimicrobial-agents-in-periodontitis.html