Breaking News

سوالات رایج بیماران

سوالات رایج در مورد سلامت لثه ، بیماریهای لثه و چگونگی مراقبت از دندانها و لثه

سوال: ژنژیویت یا ورم لثه چیست؟

جواب: هر چه پلاک و جرم به مدت طولانی تری بر روی دندان ها باقی بماند، مقدار آسیب وارد شده به دندان ها بیشتر می شود. باکتری های موجود در پلاک و جرم باعث التهاب لثه ها و ایجاد شرایطی به نام “ژنژیویت” می شود. در موارد ابتلا به این بیماری، لثه ها قرمز و ملتهب می شوند و به این ترتیب به سادگی دچار خون ریزی می گردند. ژنژیویت یک شکل خفیف از بیماری لثه است و معمولاً می تواند با چند روز مسواک زدن و نخ دندان کشیدن و نیز تمیز کردن منظم دندان ها توسط دندان پزشک بر طرف شود. در این بیماری، احتمال از بین رفتن استخوان و بافت نگهدارنده دندان وجود ندارد.

سوال: پریودنتیت چیست؟

جواب: هنگامی که بیماری ژنژیویت درمان نشده به حال خود رها شود، به تدریج پیشرفت کرده و به بیماری “پریودنتیت” تبدیل می شود. پریودنتیت به معنی التهاب بافت اطراف دندان است. در این بیماری، بافت لثه از روی دندان های فرد کنار رفته و حفره هایی به نام پاکت تشکیل می شود. این حفره ها در ادامه به محلی برای تجمع باکتری و عفونت تبدیل می گردند. سیستم ایمنی بدن با باکتری های ایجاد شده در هنگام گسترش پلاک و تجمع آنها زیر خط لثه مبارزه می کند. به این ترتیب، سم ناشی از فعالیت باکتریایی و عکس العمل طبیعی بدن به عفونت ایجاد شده به تدریج باعث تجزیه استخوان و بافت پیوندی نگهدارنده دندان ها در محل می شود. در صورتی که این مشکل درمان نشده به حال خود رها شود، استخوان ها، لثه ها و بافت نگهدارنده دندان ها از بین خواهد رفت. در نهایت دندان ها لق شده و می افتند.

سوال: چه کسانی به بیماری لثه مبتلا می شوند؟

جواب: افراد بیمار معمولاً علائم ابتلا به بیماری لثه را تا رسیدن به دهه ۳۰ یا ۴۰ سالگی از عمر خود مشاهده نمی کنند. همچنین مردان بیشتر از زنان به بیماری های لثه مبتلا می شوند. هر چند ابتلا به بیماری پریودنتیت کمتر در بین نوجوانان مشاهده می شود، این افراد ممکن است به بیماری ژنژیویت مبتلا شوند که شکل خفیف تر بیماری لثه می باشد. در اکثر موارد، بیماری لثه زمانی ایجاد می شود که پلاک بر روی دندان و زیر خط لثه تشکیل گردد.

سوال: چگونه می توان ابتلا به بیماری های لثه را تشخیص داد؟

جواب: علائم ابتلا به بیماری های لثه به شرح زیرند:

  • بوی بد دهان که از بین نمی رود
  • قرمز شدن یا ورم لثه ها
  • حساسیت یا خون ریزی لثه ها
  • درد در هنگام جویدن غذا
  • شل شدن دندان ها
  • حساسیت دندان ها
  • عقب رفتگی لثه ها یا بلندتر به نظر رسیدن دندانها

هر یک از این علائم می تواند نشانه ای از ابتلا به مشکلات جدی تر برای فرد باشد که می بایست توسط دندان پزشک مورد بررسی قرار گیرد. در جلسه ملاقات با دندان پزشک یا متخصص دهان فعالیت های زیر انجام می شود:

  • پرسش درباره سابقه بیماری به منظور تشخیص شرایط زیربنایی یا فاکتورهای خطر احتمالی (همچون سیگار کشیدن) کdiseased-periodontal-pocketه می توانند با ابتلا به بیماری لثه ارتباط داشته باشند.
  • معاینه وضعیت لثه ها و توجه به علائم التهاب آنها
  • استفاده از یک خط کش ریز به نام “پروب” برای بررسی پاکت های لثه. در یک دهان سالم، عمق این پاکت ها معمولاً بین ۱ تا ۳ میلی متر است. معاینه عمیق پاکت معمولاً بدون درد است.

همچنین ممکن است دندان پزشک یا متخصص دهان فعالیت های زیر را برای تشخیص بیماری انجام دهد:

  • بررسی عکس رادیولوژی به منظور تشخیص مقدار تحلیل استخوان
  • معرفی بیمار به یک پریودنتیست (متخصص بیماری های لثه). پریودنتیست یک پزشک متخصص در حوزه تشخیص و درمان بیماری لثه است و می تواند با روش های تخصصی به درمان بیماری لثه بپردازد.

سوال: چه عواملی فرد را مستعد ابتلا به بیماری لثه می کنند؟

جواب: دهان انسان محل زندگی بسیاری از باکتریها است. این باکتری ها به همراه مخاط دهان و سایر اجزای موجود در آن، باعث تشکیل یک لایه چسبنده و بی رنگ بر روی دندان ها به نام “پلاک” می شوند. مسواک زدن و نخ کشیدن دندانها به از بین رفتن پلاک ها کمک می کند. به هر حال، پاک نشدن پلاک از روی دندان ها می تواند به سفت شدن آن و تشکیل جرم منجر شود و این مشکل را تنها می توان با جرم گیری حرفه ای دندانها توسط دندان پزشک از بین برد. با این حال برخی عوامل سبب افزایش ابتلا به بیماریهای لثه می شود که از جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • سیگار کشیدن: اگر نیاز به یک دلیل دیگر برای ترک سیگار دارید، می بایست بدانید که سیگار کشیدن یکی از مهم ترین فاکتورهای خطر تاثیرگذار بر ابتلا به بیماری های لثه است. علاوه بر این، سیگار کشیدن می تواند احتمال درمان موفق بیماری را از بین ببرد.
  • تغییرات هورمونی در بین دخترها/ خانم ها: این تغییرات باعث حساس تر شدن لثه ها و افزایش احتمال ابتلا به ژنژیویت می شوند.
  • دیابت: افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر بالاتر ابتلا به عفونت ها هستند که این شرایط شامل ابتلا به بیماری لثه نیز می باشد.
  • سایر بیماری ها و درمان آنها: ابتلا به بیماری هایی مثل ایدز و درمان آنها می تواند تاثیر منفی بر سلامت لثه ها داشته باشد. این شرایط در موارد درمان بیماری سرطان نیز مشاهده می شود.
  • مصرف دارو: صدها قلم از داروهای تجویز شده و داروهایی که امکان تهیه آنها از داروخانه ها بدون نسخه پزشک وجود دارد، در عمل می توانند ترشح بزاق را در دهان کاهش دهند. بزاق نقش حفاظت از دهان را بر عهده دارد. بدون ترشح بزاق به مقدار کافی، دهان فرد مستعد ابتلا به عفونت هایی مانند بیماری لثه خواهد شد. علاوه بر این مصرف بعضی داروها می تواند باعث رشد غیر عادی بافت لثه شود و به این ترتیب تمیز کردن دندان ها و لثه ها را دشوار می نماید.
  • استعداد ژنتیکی: بعضی افراد به صورت ژنتیکی مستعد ابتلا به بیماری های لثه هستند و بیشتر از سایرین به این بیماری ها مبتلا می شوند.

سوال: روشهای درمان بیماری های لثه کدامند؟

جواب: هدف اصلی در درمان بیماریهای لثه کنترل عفونت است. تعداد و نوع این درمان ها متفاوت است و بستگی به شدت بیماری لثه دارد. هر نوع خاص از این روش های درمانی نیازمند مراقبت صحیح روزانه از وضعیت دندان ها توسط بیمار در خانه است. پزشک همچنین ممکن است به بیمار پیشنهاد دهد بعضی الگوهای رفتاری خود را تغییر دهد تا به این ترتیب نتایج درمانی مطلوب حاصل شود. برای مثال پزشک ممکن است از بیمار بخواهد سیگار کشیدن را ترک نماید.

جرم گیری و تمیز کردن ریشه

دندان پزشک، پریودنتیست، یا متخصص دهان پلاک های تشکیل شده بر روی دندان ها را با یک روش تمیز کردن عمیق دندان ها به نام جرم گیری و تمیز کردن ریشه پاک می کند. جرم گیری به معنی تراشیدن جرم از روی دندان و زیر خط لثه است. در تکنیک تمیز کردن ریشه پزشک می تواند لکه های سخت ایجاد شده بر روی ریشه های دندان که محل تجمع جرم است را تمیز کرده و به پاک شدن باکتری های ایجاد شده به خاطر ابتلا به بیماری لثه کمک نماید. این روش درمانی خون ریزی، ورم و ناراحتی کمتری در مقایسه با روش های سنتی تمیز کردن عمیق دندان ها دارد.

مصرف دارو

مصرف دارو می تواند بخشی از روش های درمان دندان همچون جرم گیری و تمیز کردن ریشه باشد، اما این روش هیچگاه نمی تواند جایگزین روش جراحی شود. در این شرایط با توجه به میزان پیشرفت بیماری، دندان پزشک یا پریودنتیست ممکن است علیرغم تجویز دارو باز هم به بیمار پیشنهاد دهد از روش جراحی برای رفع مشکل استفاده نماید. به هر حال، به منظور بررسی تاثیر مصرف دارو بر کاهش نیاز به عمل جراحی و اثربخشی این روش درمانی به تحقیقات بلند مدت در این رابطه نیاز است. برای کسب اطلاعات لازم درباره داروهای مورد استفاده در این حالت می توانید به مقالات تخصصی موجود در این حوزه مراجعه نمایید.

جراحیgingivectomy

جراحی لثه یک روش درمانی است که در آن پلاک ها، جرم های عمیق و زیست لایه های تشکیل شده بر روی دندان ها پاک می شوند. این روش معمولاً زمانی استفاده می شود که بیماری به مراحل پیشرفته خود رسیده و مصرف آنتی بیوتیک تاثیر مناسب بر درمان فرد نداشته باشد. در صورت نیاز به انجام عمل جراحی برای درمان بیماری های لثه، از روش های مختلف به این منظور می توان استفاده کرد.

سوال: روش های مختلف جراحی لثه کدامند؟

جواب:

 جراحی فلاپ لثه:  در صورتی که عمق پاکت های تشکیل شده بر روی خط لثه بزرگتر از ۵ میلی متر باشد، متخصص بیماری های لثه (پریودنتیست) 1از این روش برای کاهش پاکت های پریودنتال استفاده می کند. برای درمان اکثر بیمارانی که به بیماری پیودنتیت متوسط تا شدید مبتلا شده اند، از این روش استفاده می شود. به این ترتیب، پزشک متخصص شکاف هایی در بافت لثه به منظور جدا کردن لثه از دندان ها ایجاد می کند و از طریق این شکاف ها ابزارهای تمیز کردن عمقی را به همراه ابزارهای جرم گیری ما فوق صوت و نیز ابزارهای دستی برای پاک کردن جرم، پلاک و زیست لایه های تشکیل شده زیر پاکت ها به محل وارد می کند.
لثه برداری: از این روش درمانی برای برداشتن بافت لثه ی اضافی که ممکن است بر روی دندان ها رشد کرده باشد به منظور دسترسی بهتر به22 محل و تمیز کردن دندان ها استفاده می شود. به این منظور، متخصص پریودنتیست بافت لثه ی بیمار را بی حس کرده و در آن برش های لازم را ایجاد می کند. به این ترتیب می توان بافت لثه اضافی تشکیل شده در دهان را حذف کرد.
 ترمیم پلاستیک لثه:  این نوع از جراحی لثه برای تغییر شکل بافت سالم لثه اطراف دندان ها و ایجاد ظاهر بهتر برای آنها استفاده می شود. در صورتی که فرد دچار عقب رفتگی لثه شده و لثه های وی از روی دندان کنار رفته باشد، از روش ترمیم پلاستیک لثه برای وی استفاده می شود. علاوه بر این می توان از پیوند لثه با استفاده از بافت سقف دهان (که در اصطلاح به آن گرافت گفته می شود) در محل های لازم و در ادامه بخیه زدن این بافت به هر دو طرف دندان ها 3در مواردی که لثه دچار عقب رفتگی شده استفاده کرد. هنگام استفاده از روش پیوند بافت نرم، متخصص بیماری های لثه می تواند از لیزر به عنوان یک تکنیک دارای حداقل تهاجم برای ایجاد پوشش بر روی ریشه های بی حفاظ دندان ها بهره گیرد. با استفاده از تکنولوژی پیشرفته ی لیزر می توان بیماریهای لثه و عمل جراحی لثه را با حداقل تهاجم و درد انجام داد و دوره ی ریکاوری را کوتاه نمود و از خونریزی لثه ها جلوگیری نمود.

سوال: عمل جراحی زیبایی لثه چیست؟

جواب: پریودنتیست می تواند بیماریهای لثه را درمان کند. با این وجود، پریودنتیست می تواند مشکل “لبخند لثه ای یا گوشتی” را با عمل جراحی زیبایی به نام لیفت لثه درمان کند. اساسا، در عمل جراحی لیفت لثه از تکنولوژی و تخصصی مشابه با درمان بیماریها لثه استفاده می شود و به این ترتیب وضعیت زیبایی لثه ها اصلاح شده و توازن لازم برای طرح لبخندی زیبا برای بیمار ایجاد می شود. این روش درمانی می تواند بافت لثه ی اضافی را حذف کرده و به این ترتیب ظاهر دندان ها بلند تر و زیباتر به نظر خواهد رسید. نتیجه ی حاصل از این روش درمانی دستیابی به لبخندی است که دندان های شما و نه خط لثه را نمایش می دهد. عمل جراحی لیفت لثه می تواند احساس شما درباره خودتان را بهبود بخشد، اما علاوه بر این می تواند تمیز کردن دندان ها را آسانترکرده و احتمال ابتلای فرد به بیماری های لثه را کاهش دهد.

در چه افرادی می توان از ایمپلنت های دندانی استفاده کرد ؟1

جواب: به طورکلی، اگر فردی دندان خود را از دست داده باشد نامزد ایمپلنت های دندانی خواهد بود. نکته ی مهم اینست که فرد در سلامت کامل باشد، زیرا، برخی شرایط و بیماریها می توانند بر صلاحیت بیمار برای دریافت ایمپلنت های دندانی تاثیر گذارند. به عنوان مثال، دیابت کنترل نشده، سرطان، اشعه درمانی، سیگار کشیدن، اعتیاد به الکل، یا بیماری پریودنتال کنترل نشده (بیماری لثه) ممکن است بر اتصال ایمپلنت های دندانی به استخوان تاثیر گذارند. این مهم است که جراح دندانپزشک را در جریان وضعیت پزشکی خود (گذشته و حال) ، تمام داروهایی که مصرف می کنید( چه تجویز شده، چه جایگزین (گیاهی) و یا داروهایی که از داروخانه بطور مستقیم خریداری می کنید)، قرار دهید.

کجا و چگونه ایمپلنت، جایگزین دندان یا دندانهای از دست رفته می شود، نیاز به یک ارزیابی دقیق از سیستم stomato-gnathic کلی بیمار دارد (“stoma ” بمعنای دهان و “gnathic” بمعنای فک). برای این ارزیابی تدوین مدارکی ضروری است، این مدارک شامل مطالعه ی مدل دهان و نحوه ی قرار گرفتن دندانها بر روی هم، رادیوگرافی های تخصصی (اشعه ایکس)، یا اسکن 3 بعدی (توموگرافی کامپیوتری CT اسکن) می باشد . طراحی با کمک تصویربرداری کامپیوتری تضمین کننده ی محل دقیق و صحیح ایمپلنت های دندانی در استخوان خواهد بود.

سوال: چرا و چگونه استخوان در محل دندان از دست رفته، تحلیل می رود؟

جواب: استخوان برای حفظ شکل و تراکم خود نیاز به تحریک دارد. در مورد استخوان آلوئول(ساکت دندان) که دندان را احاطه و حمایت می کند، تحریک لازم از خود دندان می آید. هنگامی که دندانی از دست می رود، عدم تحریک باعث تحلیل استخوان آلوئول می شود. در طول سال اول پس از حذف دندان، عرض استخوان حدود 25 درصد کاهش می یابد سپس کاهش کلی در ارتفاع استخوان در طول چند سال آینده ایجاد می شود.

هرچه تعداد دندانهای از دست رفته بیشتر باشد، عملکرد بیشتری از دست می رود، این امر منجر به برخی از مشکلات جدی به خصوص در زیبایی و عملکرد دندانها، به خصوص در افرادی که همه دندان های خود را از دست داده اند، می شود، اما این وضع تا همین جا متوقف نمی گردد، پس از تحلیل استخوان آلوئول، استخوان زیر آن یعنی استخوان بازال – استخوان فک – نیز شروع به تحلیل می کند.

سوال : بهترین زمان برای جایگزین دندان غیر قابل درمان چه موقع می باشد؟

در صورتی که دندان غیر قابل نگهداری تشخیص داده شد می بایستی جهت خارج کردن آن با رعایت دقت فراوان و بدون آسیب به استخوان ساکت ، دندان خارج گردد و در صورتیکه امکان جایگزینی ایمپلنت در همان جلسه وجود داشته باشد اقدام گردد در غیر این صورت برای جلوگیری از تحلیل استخوان ناحیه از مواد پیوند استخوان بهره برد و ساکت دندان کشیده شده را برای ایمپلنت آینده آماده نمود . در صورتیکه این اقدامات صورت نگیرد استخوان در یک روند تحلیلی قرار خواهد گرفت.

سوال: چگونه می توان برای حمایت از ایمپلنت های دندانی استخوان را حفظ کرد و یا آنرا بازسازی نمود؟

جواب: برای جلوگیری از تغییرات نامطلوبی که پس از کشیدن دندان در ساکِت دندانی ایجاد می شود می توان از پیوند استخوان یا تکنیک های جراحی استفاده کرد. پیوند استخوان در ساکت دندان زمان کشیدن آن می تواند باعث حفظ حجم استخوان مورد نیاز برای قرار دادن ایمپلنت شود . تکنیک های جراحی نیز به بازسازی (رشد مجدد) استخوان از دست رفته، کمک می کنند، در روش جراحی مواد استخوانی لازم برای قرار دادن ایمپلنت به محل ساکت اضافه می شود. در واقع، دلیل اصلی جایگزینی ایمپلنت های دندانی به جای دندان از دست رفته ، حفظ استخوان فک است.

استخوان برای سالم ماندن نیاز به تحریک دارد، از آنجایی که ایمپلنت های دندانی به استخوان متصل و با آن یکپارچه می شوند، آنها را تثبیت کرده و ازتخریب استخوان بیشتر جلوگیری می کنند، تحلیل استخوان یک فرایند طبیعی و اجتناب ناپذیر است پس از حذف دندان است وتنها ایمپلنت های دندانی می توانند این روند را متوقف کرده و استخوان را حفظ کنند.

سوال: چگونه و توسط کدامیک از متخصصان دندانپزشک ایمپلنت های دندانی کاشته می شوند؟

جواب: یک تیم از دندانپزشکان به ارزیابی و برنامه ریزی برای قرار دادن ایمپلنت دندانی و پروتز – ساخت تاج، پل و یا دندان مصنوعی که بر روی ایمپلنت قرار می گیرد- با یکدیگرهمکاری می کنند. این گروه متشکل از یک پریودنتیست (یا متخصص جراح دهان) یا یک دندانپزشک عمومی که دوره ی پیشرفته ی جراحی ایمپلنت را گذرانده است، یک پروتزیست که طراحی پروتز را بعهده دارد و یک تکنسین لابراتوار دندان پزشکی که کار ساخت پروتز را بعهده دارد، می باشد.

قرار دادن ایمپلنت های دندانی نیاز به جراحی دارد که در آن، حفره ای با دقت در استخوان فک ایجاد می شوند. سپس ایمپلنت در سایت مورد نظر نصب می شود به طوری که در تماس نزدیک با استخوان قرار می گیرد. به طور کلی دو تا شش ماه وقت لازم است تا ایمپلنت با استخوان یکپارچه گردد، سپس می توان پروتز را بر روی آن متصل کرد تا این فرآیند تکمیل شود.

تغییرات اعمال شده بر سطح ایمپلنت ها در شرایط خاص امکان قرار دادن پروتز را بلافاصله بعد از قرار دادن ایمپلنت فراهم نموده است. Immediate loading

سوال: گزینه های مختلف ایمپلنت کدامند؟

جواب: جایگزینی یک تک دندان : بلافاصله پس از قرار دادن ایمپلنت(همزمان با قرار دادن ایمپلنت) و یا پس از گذشت دوره ی ترمیم بافت، اباتمنت به ایمپلنت متصل می شود. اباتمنت ابزاریست که ایمپلنت را به بخش دندانی شکل که تاج نام دارد، متصل می کند. در حقیقت بخشی از دندان که در دهان دیده می شود تاج نام دارد. این تاج که با دندان های اصلی بیمار مطابقت دارد، بصورت سفارشی برای هر بیمار توسط تکنسین در لابراتوار دندان پزشکی ساخته می شود. تاج سفارشی بوسیله ی سمان یا پیچ بر روی اباتمنت محکم می شود تا به طور دائم در آن محل نگه داشته شود. هنگامی که تاج در محل خود قرار می گیرد، باید از دندان های طبیعی بیمار، غیر قابل تشخیص باشد.2

پروتز ثابت جایگزین چند دندان: همانند جایگزینی ایمپلنت برای یک دندان، اباتمنت موقت ایمپلنت ممکن است بر روی چند ایمپلنت قرار گیرد تا اینکه مرحله ی ترمیم به پایان رسد. بعد از بهبود، اباتمنت دائمی به ایمپلنت متصل می گردد. آنها می توانند به تاج سفارشی ساخته شده و یا پل که در لابراتوار دندان پزشکی ساخته شده و با دندان های موجود بیمار مطابقت دارند، متصل شوند. در مرحله آخر، پل سفارشی، که جایگزین چند دندان است بر روی اباتمنت سمان و یا پیچ می شود .دندان ها بدون اخلال در دندان های سالم، در کنار آنها جایگزین می شوند و از تحلیل استخوان جلوگیری می شود.

3

ایمپلنت برای حمایت پروتز متحرک: اگر همه دندان پایین خود را از دست داده اید، بسته به طراحی پروتز متحرک، 2 تا 6 ایمپلنت برای حمایت از این پروتز ممکن است لازم باشد. اگر همه ی دندان های بالایی خود را از دست داده اید، حداقل چهار ایمپلنت ممکن است برای حمایت از پروتز بالا نیاز باشد. پروتزهای متحرک اغلب به جای تعداد زیادی از دندانها، استخوان و بافت لثه ی از دست رفته، استفاده می شوند، درنتیجه پشتیبانی برای اسکلت صورت، لب و گونه ها می باشند. دندان مصنوعی جدید می تواند به ایمپلنت یا milled bar که بصورت سفارشی ساخته شده است، اتصال یابد، بدین ترتیب پروتز تقویت و حمایت می گردد. غالبا با توجه به تراکم استخوان و تعداد ایمپلنتهای موجود، طراحی ها متفاوت خواهند بود که معمولا دندانپزشک این گزینه ها را در طول مشاوره با بیمار توضیح می دهد. مزیت قابل توجه یک پروتز متحرک، تسهیل در تمیز کردن ایمپلنت های دندانی است.4

 سوال : تفاوت دندان ایمپلنت با دندان طبیعی چیست؟

جواب: دندان های طبیعی و دندان کاشته شده، ممکن است ظاهر، احساس و حتی عملکرد مشابهی داشته باشند، اما با یکدیگر بسیار متفاوت هستند. مهمترین تفاوت این دو: نحوه ی اتصال آنها به استخوان ، پاسخ آنها به بیماری های دندانی، نگهداری و تعمیر می باشد.

دندان توسط یک لیگامان پریودنتال به استخوان اطراف (“پری” یعنی اطراف؛ “دنتال” یعنی دندان) متصل است که از الیاف کلاژن ساخت5ه شده است که از یک طرف به استخوان و از سوی دیگر به دندان متصل است درحالیکه ایمپلنت به طور مستقیم به استخوان متصل است. بافت لثه نیز به ریشه دندان با الیاف کلاژنی همانطور که در بالا توضیح داده شد، متصل است. درحالیکه، بافت لثه تنها به سطح ایمپلنت های دندانی می چسبد.

دندان مستعد پوسیدگی است و ممکن است به درمان ریشه نیاز داشته باشد، درحالیکه ایمپلنت های دندانی فلزی هستند، پوسیده نمی شوند و نیازی به درمان ریشه ندارند. دندان طبیعی ممکن است به بیماری پریودنتال (لثه) مبتلا گردد، در حالی که ایمپلنت های دندانی ممکن است در معرض بیماری پری ایمپلنتایتیس مبتلا شود که یک واکنش التهابی به بیوفیلم باکتریایی است که در بافت های اطراف ایمپلنت ایجاد می شود و می تواند یکپارچگی و اتصال استخوان به ایمپلنت را تخریب کند.

سوال: آیا ایمپلنت های دندانی نیاز به تعمیر و نگهداری دارند؟

جواب: تاج ایمپلنت و دیگر پروتزهای جایگزین دندان طوری ساخته می شوند که بطور قابل ملاحظه ای ایمن باشند. اما چنانچه آسیب دیده و نیاز به تعویض داشته باشند توسط دندانپزشک بدون تاثیر بر ایمپلنت یا اتصال آن به استخوان تعویض می گردند.

با این وجود، ایمپلنت نیاز به تعمیر و نگهداری دارد. حفظ بهداشت دهان از جمله مسواک زدن و نخ دندان برای کنترل بیوفیلم باکتریایی بسیار مهم است. همچنین معاینات دوره ای توسط دندانپزشک و متخصص بهداشتکار دهان و دندان ضروری است. ابزارهای ویژه ای برای تمیز کردن ایمپلنت های دندانی لازم است تا به سطح فلزی آن که زیر بافت لثه قرار دارد، آسیب وارد نشود. نظارت دندانپزشک بر ایمپلنت برای اطمینان از پایداری یکپارچگی استخوان و ایمپلنت(osseointegration) و عملکرد مناسب تاج ایمپلنت، پل و یا دندان مصنوعی ضروری است.

سوال : تفاوت پلاک و جرم چیست؟

جواب: پلاک یک لایه ی بی رنگ و چسبنده است که بطور دائم بر روی دندانها تشکیل می شود. باکتریهای موجود در پلاک اسیدهایی را ترشح می کنند که باعث تخریب و پوسیدگی دندانها و تحریک و التهاب بافت لثه می شوند. این تحریک موجب ایجاد یک واکنش التهابی بوسیله بدن می گردد که نهایتا می تواند منجر به ژنژیویت و بیماری پریودنتال شود. چنانچه پلاک بطور منظم با مسواک زدن و نخ کشیدن بر طرف نشود با رسوب نمک های کلسیم و فسفات تبدیل به جرم می شود. جرم بوسیله ی مسواک زدن برطرف نمی شود و تنها یک متخصص دندانپزشک می تواند بوسیله ی جرم گیری آنرا از روی سطح دندان بزداید. برای کنترل پلاک و جرم، مسواک زدن دندانها دو بار در روز و کشیدن نخ، یکبار در روز ضروری است. همچنین بمنظور جرم گیری منظم باید به متخصص دندانپزشک مراجعه کنید.

جرم های دندانی همیشه توسط لایه ای از پلاک میکروبی پوشیده می شوند که در واقع عامل اصلی بیماریهای لثه می باشند و با توجه به سطح خشن جرم های دندانی امکان تمیز نمودن آنها بسیار سخت تر می شود.

سوال: آیا کودکان هم در معرض خطر بیماریهای لثه هستند؟

جواب: بیماریهای پریودنتال بندرت در کودکان مشاهده می شود ولی گاهی در میان افراد نوجوان دیده می شود. با این حال، کودکان باید از اهمیت حفظ سلامت دندانها و لثه های خود برای جلوگیری از ابتلا به بیماریهای لثه در آینده مطلع شوند. باید به کودکان نحوه ی صحیح کشیدن نخ دندان و مسواک زدن (حداقل دو بار در روز) آموزش داده شود. چنانچه آموزش کشیدن نخ دندان درسنین پایین انجام شود، اینکار به یک عادت همیشگی در تمام طول عمر او تبدیل می گردد. این دو عمل ساده، دندانها و لثه ی کودکان را در برابر بیماریهای پریودنتال محافظت خواهد کرد.

به عنوان والدین شما باید ازعلایم هشدار دهنده بیماریهای پریودنتال آگاه باشید، این علایم شامل: قرمزی، تورم، خونریزی لثه و بوی بد دهان است که با مسواک زدن برطرف نمی شود. چنانچه در کودک شما هریک از این علایم فوق وجود داشت باید کودک خود را به یک متخصص دندانپزشک نشان دهید. همچنین شما باید متخصص دندانپزشک را از سابقه ی بیماریهای دهان و دندان در خانواده خود مطلع کنید، زیرا ژنتیک می تواند نقش مهمی در ابتلا به بیماریهای پریودنتال در سنین پایین داشته باشد.

سوال: متخصصا%